Terapide Çocukluğa İnme Nedir ?

Terapide çocukluğa inme kişinin geçmişinde yaşadığı sorunları ve eksik kalan duyguları belirlemek ve bunun üzerine tedavi yöntemi belirlemek için uygulanan terapi tekniğidir.

Çocukluğumuz hakkında konuşmak çoğu zaman terapi sürecine yardımcı olabilse de, pek   çok insan terapinin bu önemli ve değerli yönünü anlamıyor veya rahat hissetmiyor.

• Şu anda sorunlarımız varken neden geçmiş hakkında konuşalım?
• Çocukluğu, özellikle de mutsuz olanı yeniden ziyaret etmenin ne anlamı var?
• Şimdi ne fark eder ki?

Terapide Çocukluğa İnme

Elbette tüm terapiler, çocukluğunuza derinlemesine bir bakış gerektirmeyecektir ancak  birçok terapist geçmişinizin keşfedilmesini teşvik edecek ve kolaylaştıracaktır.

Terapide Çocukluğa İnme bazı terapistler size çocukluğunuzla ilgili doğrudan sorular sorarken diğerleri sizi terapi sürecinde doğal olarak ortaya çıkabilecek çocukluk anılarının veya sohbetlerin derinliklerine inmeye teşvik edecektir.

Bunun gerçekleşip gerçekleşmeyeceği ve nasıl gerçekleşeceği, terapistinizin teorik yaklaşımı ve tarzının yanı sıra terapi için tercihlerinize, ihtiyaçlarınıza ve hedeflerinize bağlı olacaktır.

Terapide Çocukluğa İnmenin Faydaları

Terapide Çocukluğa İnme Anlaşılır bir şekilde, çocukluk deneyimlerinizi iyi tanımadığınız biriyle, özellikle de  travmatik ve acı vericiyse, hatırlamakta veya konuşmak konusunda isteksiz olabilirsiniz.

Ancak hazırsanız ve terapistinizle güvende hissediyorsanız terapide çocukluğunuzu hatırlamak, hissetmek ve konuşmak çok iyi bir şey olabilir.

Bunun nedeni, çocukluk deneyimlerimizden bahsetmenin, çocukken yaşadığımız tüm kayıpları veya duygusal yaraları yas tutmamıza ve işlememize yardımcı olmasıdır. Hepimiz çocukluk yaralarımızı anlamalı ve iyileştirmeliyiz, bu sayede onları yanımızda yetişkin yaşamımıza taşımayız.

Terapide Çocukluğa İnme Nasıl Oluyor

Terapide Çocukluğa İnme Eğer anlamazsak ve iyileşmezsek, yetişkinlikte zorluklarla karşılaştığımızda bilinçsizce uyumsuz kalıplara veya başa çıkma yollarına (bu bize çocuklukta iyi hizmet etmiş olabilir, ancak artık yardımcı veya uygun değildir) güveniriz. Hayat bu, tüm yetişkin ilişkilerimiz üzerinde, özellikle çocuklarımızla, yakın partnerlerimizle ve kendimizle olan ilişkilerimiz üzerinde çok olumsuz bir etkiye sahip olabilir.

Sevgi dolu, onları besleyen anne babanız olduğuna inanıyorsanız, bunun sizin için geçerli olmadığını düşünebilirsiniz. Bu doğru değil. Çocukluk döneminde, ‘iyi’ ebeveynleri olanlar  da dahil olmak üzere herkes bir dereceye kadar yaralandı, çünkü tüm ebeveynler,  çocuklarının tüm ihtiyaçlarını, en azından bazen, karşılamak için mücadele ediyor. Bu, özellikle çocukların en çaresiz, savunmasız ve muhtaç olduğu ve ebeveynlerin çoğunlukla yorgun ve baskı altında olduğu ilk yıllarda geçerlidir.

Yetişkinler olarak nasıl ortaya çıktığımızın tamamen yetiştirilmemizle veya sahip olduğumuz ebeveynlik tarzıyla ilgili olduğunu söylemiyorum. Kişiliklerimiz, kalıtsal eğilimler ve çevresel deneyimler arasında süregelen bir etkileşim tarafından şekillenir. Ancak köken ailemizde, özellikle ebeveynlerimizle (veya birincil bakıcılarımızla) oluşturduğumuz bağlar, hayattaki diğer bağlantıların aksine benzersizdir. Bu erken günlük deneyimler hafızamıza sonsuza dek kazınır ve hayatımız boyunca  güçlü  bir  şekilde  etkilidir. Düşüncelerimizi, duygularımızı, tavırlarımızı, inançlarımızı ve davranışlarımızı etkileyecekler – çoğunlukla bilinçli farkındalığımızın dışında.

Bebek olarak ilk çocukluk deneyimlerimizin özel bir önemi olacaktır.

Bunun nedeni, doğumda ilk ayrılığımızı deneyimlediğimiz zamandır – tüm ihtiyaçlarımızın karşılandığı sıcak ve besleyici rahimden, temel ihtiyaçlarımızı karşılamak için mücadele etmemiz gereken dış dünyaya bir geçiş.

Bebekler ve küçük çocuklar, henüz nasıl düzenleneceğini öğrenemedikleri yüksek yüklü duygulara sahiptir. Duygusal yaralanmalara karşı çok savunmasızlar ve yetişkinlerin sahip olduğu savunma veya entelektüel anlayışa sahip değiller. Terapide Çocukluğa İnme  Belki de kişiliğimizi şekillendirmek söz konusu olduğunda ilk yılların en önemli olmasının nedenlerinden biri budur.

Bağlanma  teorisinin  kurucuları  olan  psikolog  John  Bowlby  ve   Mary   Ainsworth’a göre doğumdan 18. aya kadar, yetişkin yaşamımıza taşıdığımız bilinçsiz bağlanma tarzları geliştiriyoruz. Bağlanma tarzımız gelecekteki tüm ilişkilerimizi etkileyecektir:

Güvenli bağlanma tarzı

Ebeveynlerimizden veya bakıcılarımızdan sağlıklı, besleyici bir sevgi yaşarsak, sevilebilir olduğumuzu ve başkalarına güvenilebileceğini öğreniriz ve kendimize ve başkalarına karşı olumlu bir tutum geliştiririz. Başka bir deyişle, güvenli bir bağlanma stili geliştiririz.

Öte yandan, bakıcılarımız yetersizse ve bağlanma ihtiyaçlarımız karşılanmadıysa, sevecen olmadığımıza ve başkalarına güvenilemeyeceğine inanıyoruz. Başkalarından kaçarak veya ona yapışarak kaçınan veya endişeli bir bağlanma tarzı geliştiririz.

Kaçıngan bağlanma tarzı

Eğer bakıcımız duygusal olarak geri plandaysa (ve genellikle sadece ara sıra fiziksel olarak mevcutsa), reddedilmenin acısına çekilmeyi tercih ederek geri çekilmeye başlarız. Kendimizi (ve bakıcılarımızı) kötü olarak görmeye başlayabiliriz ve sonuç olarak ihtiyaçlarımızı bastırmaya, duygularımızı uyuşturmaya ve başkalarını (veya onlara olan ihtiyacımızı) reddetmeye başlarız. Kaçıngan bir bağlanma tarzı geliştiririz.

Endişeli (veya kararsız) bağlanma stili

Terapide Çocukluğa İnme

Eğer bakıcımız tutarsızsa, bağlanma ihtiyaçlarımızı yalnızca ara sıra karşılıyorsa, tutunmaya başlarız. Tahmin edilemeyen bir beslenmeyi bulmaya çalışırken kafamız karışır ve endişeleniriz. Kendimizi (ve bakıcılarımızı) kararsız ‘iyi / kötü’ bir şekilde görür ve endişeli veya kararsız bir bağlanma tarzı geliştiririz.

Bağlanma tarzınızı bulmak istiyorsanız, çocukluk ortamınızı ve büyürken ebeveynlerinizle olan ilişkinizi düşünün:

• Güvensiz ve duygusal açıdan uzak ebeveynleri (veya ebeveyn figürlerini) hatırlama eğilimindeyseniz, muhtemelen kaçınmacı bir tarz geliştirmişsinizdir.
• Tutarsız olan ve çok az destek ya da teşvik sağlayan ebeveynleri hatırlarsanız, muhtemelen endişeli ya da kararsız bir tarz geliştirmişsinizdir.
• Sevgi dolu, sıcak, destekleyici ve şefkatli ebeveynlerle genel olarak güvenen bir aile atmosferini hatırlarsanız, muhtemelen güvenli bir bağlanma stili geliştirmişsinizdir.

Bağlanma tarzınızı belirlemenin bir başka yolu da, bir yetişkin olarak şimdi yakın ilişkilerdeki tipik davranışınızı değerlendirmektir:

• Yakınlıktan rahatsızlık duyuyorsanız, başkalarına güvenmekte güçlük çekiyorsanız veya samimiyetten korkuyor veya rahatsızsanız – muhtemelen kaçınan bir tarz geliştirmişsinizdir. Asla gerçekten hissetmemiş veya aşık olmamış
• Partnerinizle kaynaşma eğilimindeyseniz, ilişkiyi bırakması veya bitirmesi konusunda endişelenirseniz ve muhtemelen memnun etmek için çok çabalarsanız, büyük olasılıkla endişeli / kararsız bir tarz geliştirmişsinizdir. Ayrıca birçok kez aşık olmuş olabilirsiniz, ancak uzun vadeli, istikrarlı bir ilişkiyi sürdürmekte zorluk çekiyorsunuz.
• Terk edilme  veya  çok  yaklaşma   endişesi   olmadan   kolayca   yakınlaşabilir   ve ba ş kalarına güvenebilirseniz, muhtemelen güvenli bir stil geliştirmişsinizdir. İlişkilerinizin istikrarlı, mutlu ve tatmin  edici  olması  daha olasıdır. Aynı stile sahip bir partneriniz olma olasılığınız da daha yüksektir.

Şimdi, bağlanma tarzınızın güvenli olmadığını fark ederseniz umutsuzluğa kapılmayın. Araştırmaya göre, çocukların yalnızca yaklaşık% 50’si  güvenli  bir  bağlanma stili geliştirecek. Yani yalnız değilsiniz. Ayrıca, özellikle ihmal  edilen  veya  kötüye kullanılan bir ortamda büyümüş olsanız bile yine de güvenli bir bağlanma stili geliştirebilirsiniz. Terapide Çocukluğa İnme Ancak olumsuz çocukluk deneyimlerinizle çalışmaya ve çocukluk yaralarınızı iyileştirmeye istekli olmanız gerekir.

Terapide çocukluğunuz hakkında konuşmak güçlendirici ve dönüştürücü olabilir.

Herkes çocukluğuna derinlemesine bakmak istemeyebilir, buna ihtiyaç duymayabilir veya kendini hazır hissetmeyebilir. Pek çok insan terapiden onsuz yararlanabilmesine rağmen, benlik kavramındaki veya öz sevgideki değişiklikler gibi daha derin değişikliklerin onsuz başarılması çok daha zordur.

Peki, terapide çocukluğunuz hakkında gerçekten konuşmanız gerekiyor mu?

Geçmişiniz sizi alaşağı ediyor ya da geride tutuyorsa ve kendinizi hazır hissediyorsanız, güvenebileceğiniz bir terapist bulup çocukluğunuz, özellikle de ilk yıllarınızı hatırlamaya, hissetmeye ve konuşmaya başlayabilirsiniz. Hazır olduğunuzda konuşabilirsiniz; terapistiniz hiçbir şekilde sizi zorlayamaz.

Eğer ‘iyi’ ebeveynleriniz ve ‘iyi’ bir çocukluğunuz varsa, bunun sizin için de olabileceğini unutmayın.

Terapide Çocukluğa İnme Durumunuz ne olursa olsun, çocukluk yaralarınızı iyileştirmek kesinlikle daha güvenli bir bağlanma stili ve daha sağlıklı, daha mutlu ilişkiler  geliştirmenize  yardımcı olacaktır. Kendiniz için yapabileceğiniz çok güçlü ve dönüştürücü bir yatırım  terapi  almaktır.